Jak rozpoznać uzależnienie od gier losowych i hazardowych?
Warto jednak wiedzieć, jakie objawy wskazują na rosnący problem w tym zakresie, by w razie potrzeby reagować jak najszybciej.
Podpowiadamy, na podstawie wskazówek specjalistów, co powinno wzbudzić niepokój.
Najprostszy test, doskonały dla pierwszego zorientowania się, czy jest się czym przejmować, to tzw. kwestionariusz Lie-Bet. Składa się on tylko z dwóch pytań:
- Czy kiedykolwiek podczas grania odczuwałeś potrzebę obstawiania coraz wyższych kwot?
- Czy kiedykolwiek skłamałeś bliskim/znajomym na temat tego, jak ważny w Twoim życiu jest hazard?
Odpowiedź negatywna na oba pytania oznacza, że problem z uzależnieniem od gier hazardowych nas nie dotyczy. Jedna lub dwie odpowiedzi pozytywne to sygnał, że warto zapoznać się z bardziej szczegółowymi pytaniami i sprawdzić, czy rzeczywiście pojawiły się objawy nadmiernej słabości wobec gier losowych.
Specjaliści od uzależnień kierują się zazwyczaj jedną z dwóch list, zawierających wskazania, których spełnienie świadczy o hazardzie patologicznym. A warto wiedzieć, że uzależnić można się od każdej gry losowej: jest więc uzależnienie od zakładów wzajemnych typowanych u bukmachera, uzależnienie od gier na automatach, nadmierna skłonność może dotyczyć również gier pozornie tak niewinnych jak zdrapki czy konkursy SMSowe.
W jaki sposób rozpoznać uzależnienie od gier na pieniądze?
Powyższy kwestionariusz to niejedyna metoda szybkiego zdiagnozowania, czy gry losowe – zakłady bukmacherskie, poker, gra na automatach czy nawet zwykłe Lotto – są dla nas problemem i czy jesteśmy od nich uzależnienia. W tym celu wykorzystać można również kryteria Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego – odpowiedź pozytywna na co najmniej pięć z poniższych wskazań świadczy o uzależnieniu:
Czy zaobserwowałeś u siebie któreś z poniższych zachowań, jako zachowanie nawracające i uporczywe?
Silne zaabsorbowanie hazardem: planowanie następnej gry podczas innych czynności, myślenie, skąd wziąć pieniądze na hazard, przypominanie sobie wcześniejszych doświadczeń związanych z uczestnictwem w grach losowych.
- Potrzeba podnoszenia stawek gry lub typowanych zakładów wzajemnych – tylko wyższe stawki gwarantują Ci uzyskanie odpowiedniego poziomu satysfakcji.
- Podejmowanie wysiłków, których celem jest ograniczenie hazardowego grania – jednak są to wysiłki bezskuteczne.
- Zdenerwowanie i irytacja podczas prób przerwania hazardu.
- Używanie gry do tego, by oderwać się lub uciec od problemów albo poprawić sobie złe samopoczucie.
- W razie przegranej – odgrywanie się, czyli granie aż do momentu odzyskania swoich pieniędzy.
- Okłamywanie bliskich w sprawach związanych z hazardem: czasu poświęcanego na rozgrywki, wydawanych na obstawianie pieniędzy etc.
- Podejmowanie nielegalnych działań w celu zdobycia środków na hazard. Chodzi o malwersacje, oszustwa, kradzież, fałszerstwo.
- Pojawienie się problemów w relacjach z bliskimi osobami z powodu rosnącego zaangażowania w hazard.
- Szukanie u innych osób wsparcia finansowego, by poprawić swoją sytuację ekonomiczną; zapożyczanie się.
Pamiętaj – wystarczy pięć pozytywnych odpowiedzi, by zdiagnozować hazard patologiczny. Odpowiadaj szczerze. Nawet jeśli diagnoza nie będzie dla Ciebie miła, pozwoli zareagować, zwrócić się do specjalistów po pomoc. Im szybciej zareagujesz, tym łatwiej będzie wycofać się z mechanizmu uzależnienia. Zamiatanie problemu pod dywan zaś sprawi wyłącznie pogłębianie się nałogu, co w konsekwencji utrudni powrót do normalnego życia.
Możesz też sprawdzić siebie (lub znajomego) za pomocą jeszcze jednego testu diagnostycznego. Tym razem wystarczy stwierdzenie obecności – w ciągu ostatniego roku – jedynie trzech z sześciu kryterium. Oto one:
- przymus gry: typowanie zakładów bukmacherskich, poker czy inna gra hazardowa staje się najważniejszą aktywnością w życiu, bez jej zaspokojenia nie sposób się uspokoić czy poprawić sobie samopoczucie;
- trudności z samokontrolą podczas rozgrywki: emocje w czasie gry czy obstawiania zakładów u bukmachera biorą górę, nawet jeśli hazardzista wcześniej postawił sobie granice np. czasowe co do gry – w trakcie rozgrywki zapomina o własnych zobowiązaniach; gracz ma też problemy z przerwaniem gry, hazard pochłania coraz więcej czasu;
- w okresach abstynencji hazardowej gracz odczuwa niepokój, irytację, zdenerwowanie, czasem staje się agresywny; ten stan mija, gdy rozpocznie grę;
- z upływem czasu hazardzista potrzebuje dłuższej i bardziej ryzykownej gry (np. typowania za wyższe stawki), by osiągnąć satysfakcję taką samą, jak wcześniej podczas mniej ryzykownych rozgrywek;
- hazardzista zajmuje się przede wszystkim grą, zaniedbuje inne aktywności życiowe, coraz mniej przejmuje się pracą i karierą zawodową, ale też zobowiązaniami rodzinnymi; najważniejsze jest dla niego, by znaleźć czas na grę;
- kontynuuje udział w hazardzie, mimo że przynosi mu to coraz poważniejsze negatywne konsekwencje.
Większość hazardzistów przez całe życie gra wyłącznie towarzysko, a więc bezpiecznie, nie narażając się na nadmierną słabość. Niestety, silne emocje, jakie wywołują niektóre gry, sprawiają, że osoby podatne mogą uzależnić się od hazardu. Aby umieć rozpoznać moment, w którym pojawia się problem, warto znać testy diagnostyczne. Szczere odpowiedzi na kilka pytań pozwolą szybko zorientować się, czy Ciebie lub znajomą Ci osobę dotyka mechanizm uzależnienia, czy też nie macie z tym żadnego kłopotu.
